آیا آلرژی می تواند نشانه ای از آرتروز باشد؟

استئوآرتریت (OA)، شایع ترین شکل آرتریت، 240 میلیون نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد که 32.5 میلیون بزرگسال تنها در ایالات متحده هستند. این بیماری دژنراتیو مفصلی عمدتاً افراد مسن را مبتلا می کند و بیشتر موارد در بیماران 45 ساله و بالاتر دیده می شود.

استئوآرتریت زمانی رخ می دهد که استخوان و غضروف به مرور زمان به تدریج تحلیل می روند. بر خلاف سایر انواع سیستمیک آرتریت، OA محدود به مفاصل است. متخصصان معمولاً آن را با “ساییدگی و پارگی” در مفاصل مرتبط می دانند. این نشان می دهد که افرادی که دارای شغل یا سبک زندگی هستند که شامل فعالیت بدنی زیاد است می توانند در معرض خطر بیشتری باشند.

علاوه بر این، پاسخ های التهابی می تواند آسیب را تشدید کند و علائم را تشدید کند. عوامل خطر مانند چاقی، دیابت و کلسترول بالا نیز نقش دارند.

بیماران معمولاً متوجه استئوآرتریت در زانوها، لگن و مفاصل کوچک دست می‌شوند، اما می‌تواند در طول زمان به نواحی دیگر پیشرفت کند. علائم اولیه شامل درد و سفتی مفاصل است. بعداً می‌تواند منجر به تورم مفاصل، کاهش تحرک و ضعف عضلانی شود.

از آنجایی که هیچ راهی برای درمان یا کند کردن پیشرفت OA وجود ندارد، درمان در درجه اول بر مدیریت علائم تمرکز دارد.

یکی از عوامل بالقوه در بدتر شدن OA التهاب سیستمیک است که شامل واکنش های آلرژیک است. مقاله ای که به تازگی در سالنامه بیماری های روماتیسمی به بررسی ارتباط احتمالی بین OA و شرایط آلرژیک مانند آسم و درماتیت آتوپیک (اگزما) پرداختند. به طور خلاصه، محققان کشف کردند که افراد مبتلا به بیماری های آلرژیک شانس بیشتری برای ابتلا به OA دارند. کار آنها زمینه را برای درمان های بالقوه OA ایجاد می کند که مسیرهای بیولوژیکی مشابهی را با داروهای آلرژی هدف قرار می دهد.

مطالعه

محققان داده های خسارت بیمه (2003-2019) و پرونده الکترونیک سلامت (2010-2020) را بررسی کردند. مجموعه داده های قابل توجهی به ترتیب شامل بیش از 1 میلیون و 100000 نفر بودند.

این مطالعه گروه “در معرض” را به عنوان بیماران مبتلا به آسم یا اگزما و گروه “غیر در معرض” را به عنوان افرادی که چنین تشخیصی نداشتند شناسایی کرد. میانگین سنی هر دو گروه حدود 50 سال بود و گروه در معرض 60 درصد را زنان تشکیل می‌دادند، در حالی که این میزان در گروه بدون مواجهه 48 درصد بود.

این تجزیه و تحلیل ارزیابی کرد که کدام گروه در معرض خطر بالاتری برای ابتلا به OA بود، که توسط کدگذاری قرار ملاقات با پزشک سنجیده شد.

نتایج

داده‌ها 58 درصد افزایش خطر ابتلا به استئوآرتریت در گروه در معرض در مجموعه داده‌های خسارت بیمه و افزایش 42 درصدی در مجموعه داده‌های پرونده الکترونیک سلامت را نشان داد.

علاوه بر این، هنگامی که تیم تجزیه و تحلیل آماری را برای کنترل متغیرهای متعددی مانند سن، جنسیت، سطح تحصیلات و غیره انجام داد، خطر ابتلا به OA را در افراد مبتلا به آسم و اگزما در مجموعه مطالبات بیمه 115 درصد افزایش داد. علیرغم اینکه در پرونده الکترونیک سلامت کمتر مشخص بود، این روند ثابت بود. محققان پیشنهاد می کنند که این همبستگی از این فرضیه حمایت می کند که مسیرهای آلرژیک در شروع OA نقش دارند.

محدودیت اصلی این مطالعه در طراحی گذشته نگر آن نهفته است که بر داده های قبلی جمع آوری شده است. اگرچه نویسندگان از ابزارهای آماری برای به حداقل رساندن متغیرهای مخدوش کننده استفاده کردند، نویسندگان اذعان دارند که ممکن است هنوز عواملی نادیده گرفته شوند. علاوه بر این، داده‌ها می‌توانند منحرف شوند زیرا سایر بیماری‌ها ممکن است بر دفعات و دلایل مراجعه بیمار به پزشک تأثیر بگذارند.

این تیم همچنین عدم وجود اطلاعات در مورد BMI، ترومای مفاصل، یا فعالیت بدنی، متغیرهای بالقوه را در مجموعه داده‌های خسارت بیمه برجسته کرد. اگرچه مجموعه داده‌های کوچک‌تر سوابق الکترونیکی سلامت سعی در توضیح این عوامل داشتند، اما وقتی آنها BMI را در نظر گرفتند، این ارتباط ضعیف‌تر شد.

خلاصه

به طور خلاصه، نویسندگان نشان می دهند که به نظر می رسد بیماران مبتلا به بیماری آتوپیک در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به استئوآرتریت نسبت به جمعیت عمومی هستند. این نتایج نشان می دهد که اگر مسیرهای بیولوژیکی یکسانی مسئول هر دو بیماری باشد، بیماران غیر آلرژی ممکن است از یک دارو بهره مند شوند. این نتیجه می تواند بر درمان OA تأثیر بگذارد زیرا درمان های فعلی فقط علائم را درمان می کنند، نه علت بیولوژیکی.